تا تحویل سال جدید سه، چهار روز بیشتر نمانده. یادمه حدیثی رو که می‌گفت: آخر سال زمانی است که به خودتون و زندگی‌تون در سالی که گذشت نگاه کنید...
به خودم و اتفاقات امسال چند روزی است که فکر می‌کنم و به خاطرم آمد که من دو سال بزرگتر شدم...
همه چیز از همان بهار شروع شد
تابستان
پاییز
زمستان
من همان انسان اول فروردین هزار‌و سیصد‌و نود و‌سه نیستم...
امشب شب آخر از پنج شب مراسم مشترک هیئت هنر و هیئت دانشگاه امیر کبیر دان. موضوع بحث حاج آقا پناهیان "اتمام حجت" بود و اشاره به این نکته که حماسه فاطمیه برای احقاق اتمام حجت بود...
خیلی به اتفاق های ریز و درشت زندگی خودم فکر کردم، ببینم خدا کجاها باهام اتمام حجت کرده ولی مثل همیشه زیاد عمیق شم نسبت به موضوعی بهش نمی رسم، ناکام موندم.
اینکه از خدا بخوام فهم عنایتم کند، دعایی است که فهمیدن آن هم به نظرم فهم می خواهد!
زمان برگشت از هیئت داشتم باخودم فکر می کردم اگر روضه مصیبت های ائمه نبود من چطور می توانستم تاب بدقلقی های دنیا را بیاورم.
زمستانی که نبود ...
اما همیشه با یک گل بهار نمی شود...
من دختری هستم در یکم اسفند ماه سال یک هزار و سیصد و نود و سه
اینجا که منم
آنجا که اوست
و
چقدر زمان با ما سر جنگ دارد..
